Nieuw Zeeland in vogelvlucht

Na alweer zeven weken vol belevenissen werd ik vanochtend wakker met de gedachte dat het toch wel hoog tijd wordt voor mijn eerste reisblog. Inmiddels alweer twaalf uur later, afleiding is alom aanwezig, zit ik dan toch met mijn dagboekje opengeslagen en een lekker bakje thee achter de computer. It sil heve!
Ik probeer (met hoofdletter P) met een zo hoog mogelijke snelheid over het Noorder- en Zuidereiland te cruisen in dit verslag…

Noordereiland:

It all started in Auckland, de stad die huisvesting biedt aan 33% van de Kiwi's (!),waar Nynke en ik op 30 november uitgeput aankwamen na een reis van 37 uur. Wonderbaarlijk genoeg bleef elk verschijnsel van een jetlag ons bespaard, zodat we na twee dagen in deze grote en wat ons betreft niet zo bijzondere stad helemaal klaar waren om in een grote rode bus Nieuw Zeeland te verkennen. Eerste bestemming: Hahei beach in the Coromandel Peninsula. Bij de eerste aanblik van het strand werd door iedereen verrukt gereageerd en was meteen duidelijk waarom dit een Kiwi holiday hotspot is. Wauw, wat een prachtige plek!
Deze eerste dagen konden we optimaal genieten van hagelwitte stranden en helderblauw water, een hike naar Cathedral Cove en veel gezelligheid met onze eerste stray-groep. Een must-see in deze regio is Hot water beach, een strand waar je je eigen natuurlijke spa in het zand kunt graven. Klinkt heerlijk maar we kwamen er al gauw achter dat dit bad ook iets té hot kan worden, de temperatuur van het water kan oplopen tot 64 graden (ja, auw..!).
Na relaxen op het strand was het bij bestemming twee, Raglan, tijd voor actie op het water: mijn eerste (maar zeker niet laatste) surfles! De volgende dagen in dit relaxte surfstadje leverden ons zelfs een Nieuw-Zeelandse oom op, “Uncle Bob”, een bijzondere man die ons in zijn airbnb meer dan welkom deed voelen.
De grote rode bus nam ons vervolgens mee naar een gebied vol geothermische activiteit en Maori cultuur: Rotorua. Hier moesten we natuurlijk een bezoek brengen aan de meest kleurrijke vulkanische attractie, het Wai o tapu - Thermal Wonderland. De wereldberoemde oranje met blauwe ‘champagne pool’ van alle blogs/reisboekcovers in levende lijve, en nog veel meer kleuren, modderpoelen, stomende grond en immense vulkanische kraters. Heel bijzonder! Toch waren drie dagen in een voortdurende doordringende rotte-eieren geur wel weer mooi genoeg, op naar de frisse lucht in Lake Aniwhenua. Dit is een wat minder bekende plek, en een van de unieke ‘off-the-beaten-track’ bestemmingen waar de Stray-bus stopt. We werden deze twee dagen volledig ondergedompeld in de Maori-cultuur door onder andere een bezoek aan de oudste Maori rock carvings en een lokale ‘Marae’ (meetinghouse) en, jawel, het leren van de Haka!
We verbleven bij een gastvrije Maori-familie die ons een overheerlijke Hangi serveerde. Een Hangi is traditionele in de grond gekookte maaltijd van de Maori. Onze superenthousiaste host, Nadine, steunt met haar familie de lokale gemeenschap door het overgebleven eten aan de kinderen in het dorp uit te delen. De Stray-passagiers delen de maaltijden uit zodat de kinderen in contact komen met backpackers met 1001 verschillende nationaliteiten, en leren over de wereld buiten hun kleine community. Bewonderenswaardig werk!
Na een verblijf in het mooie Taupo, reed de bus ons naar een plek in the middle of nowhere, zonder mobiel bereik: Blue Duck Station. Dit is een grote country farm die zich tegelijk inzet voor ecologische projecten zoals het beschermen van de zeldzame Blue Duck. Een paar dagen country-farm life, hiken in de wildernis en kampvuren in de avond. Not too bad :)
De dagen daarna sliepen we in National Park village met als hoofddoel: het lopen van de Tongariro Alpine Crossing, een 19,4 km lange hike die wel wordt bestempeld als een van de mooiste one-day tracks ter wereld. Door slechte weersomstandigheden werd de track twee dagen op rij gecanceld, maar drie keer is scheepsrecht: op een compleet heldere zonnige zaterdag stonden Nynke, Erik en ik dan toch aan de start. De klim naar de top en de wandeling door spectaculair vulkanisch terrein gaf me het gevoel alsof ik op een andere planeet beland was en het uitzicht was constant adembenemend. Ik weet nog dat ik m’n moeder ‘s avonds appte: ‘Miskien wie dit wol de moaiste dei fan mien leven tot no ta’. Haha, misschien toch een klein tikkeltje overdreven, maar genieten was het wel! ;)
Met z’n drieën zijn we daarna liftend (hier doodnormaal) naar Wellington gegaan. Het kostte ons drie auto’s en minder dan 10 min. wachttijd om 315 km af te leggen, en het was superleuk om op deze manier met locals in contact te komen! Eenmaal aangekomen deed "Windy Welly” haar bijnaam eer aan, weer even het Friese zeedijkgevoel zal ik maar zeggen. We bezochten hier kennissen van Nynke haar moeder, die ongeveer 30 jaar geleden van Friesland naar Nieuw-Zeeland emigreerden en hier een bakkerij gestart zijn. Erg leuk en interessant om de mengeling van Fries bloed en 30 jaar kiwi-life ervaring te herkennen. Een gezellig bezoek!
De volgende dag zeiden we het Noordereiland vaarwel door voet te zetten op de Cook Strait Ferry, die ons met een prachtige boottocht door de Marlborough Sounds naar het Zuidereiland bracht: chapter two…

Zuidereiland:

Een zonnige start van onze reis op het Zuidereiland in het kleine rustige havendorpje Picton, gevolgd door een aantal regenachtige dagen in artistiek stadje Nelson. Het werd wel weer tijd voor wat avontuur en adrenaline… Dus, een skydive, why not?!
Vol goede moed het vliegtuigje in, vastgehaakt aan een hele vriendelijke instructeur, niks aan het handje. Het openen van de vliegtuigdeur deed die moed wel even verdwijnen maar toen ik eenmaal de grote diepte in duikelde kon ik niks anders dan genieten. De 40 seconden lange freefall gaf een waanzinnig gevoel en toen de parachute eenmaal uitklapte, was het uitzicht op Abel Tasman en de Marlborough Sounds geweldig en had dit wat mij betreft nog wel uren mogen duren. De sprong werd gefilmd dus kon de familie tijdens kerst nog even met mij ‘meespringen’. Heb beppe Afke nu wel moeten beloven om ‘net meer fan sulke gekke fratsen ut te heljen’, dus dan toch maar geen bungeejump in Queenstown… :-)
Kerst moesten we vervolgens, jammer genoeg, doorbrengen in Abel Tasman National Park. Kerstgevoel? Mwuah. Witte stranden, blauw water, zon, campinglife, zomerse barbeque, stargazing op het strand? Ja!
Daar ga ik volgend jaar vast nog met weemoed aan terugdenken...
Het einde van 2016 hebben we in Franz Josef doorgebracht, een klein plaatsje aan de westkust dat bekend is om zijn 12 km lange gletsjer. Van die gletsjer hebben we door het slechte weer helaas erg weinig meegekregen maar een leuk uiteinde van 2016 was het zeker. Onbeperkt pizza eten gevolgd door een 70’s/80’s party, krekt wat!
De eerste week van 2017 verbleven we in mijn favoriete plaats tot nu toe, Wanaka.
Gelegen aan een prachtig meer, uitzicht op besneeuwde bergen, gezellige winkeltjes en cafeetjes en talloze sportieve mogelijkheden. Als het nou alleen nog ietsje dichterbij huis was, dan was dit sowieso mijn toekomstige woonplaats geweest…
Heerlijk gemountainbiket, de prachtige Roy’s Peak track gelopen en een middag vol optical illusions in Puzzling world.
Een van de hoogtepunten daarna was zeker wel de Milford Sound cruise in het Fiordland National Park, met recht een must-see in Nieuw Zeeland wat mij betreft. Een Fjord wat ontstaan is door de uitgravingen van gletsjers tijdens de ijstijd. Helaas voor ons geen zonnige dag, maar de regenval resulteerde in een uitzicht op duizenden (echt!) watervallen wat het uizicht niet minder spectaculair maakte. Ook kwam er nog even een dolfijnenfamilie inclusief baby gedag zeggen aan de zijkant van de boot. Wat ook bijzonder was, is dat de accomodatie voor die nacht midden in het Fiordland National Park lag: Gunn’s Camp. We hadden een barbeque, sliepen in kleine cabines waar we ons eigen vuur moesten stoken, en ‘s avonds werd de elektriciteit uitgeschakeld. Dit was heel leuk voor een nachtje maar afscheid nemen van de duizenden sandflies de volgende ochtend deden we maar al te graag.
Via avontuurlijke stad Queenstown op naar de hoogste berg van Nieuw Zeeland: Mount Cook met zijn 3724 m hoge top. Je moet hier een hele heldere dag treffen om deze top ook daadwerkelijk te kunnen aanschouwen, en nee de weergoden waren ons helaas niet goed gezind :( Wel een mooie hike kunnen doen en de volgende dag tijdens de busreis vanaf de andere kant toch nog een mooi plaatje van Mt. Cook himself kunnen schieten!
We doen daarna een hop-off in Lake Tekapo, waar we een heel schattig hostel treffen met een tuin vol kippen en konijnen. We hiken de volgende dag naar de top van Mt. John met als beloning overheerlijke carrotcake + uitzicht over het blauwer dan blauwe meer, life is gooood! De dagen vliegen hier voorbij en voordat we het beseffen staan we alweer met onze backpack te wachten op de Stray-bus die ons nu voor de laatste keer vervoert richting Christchurch, eindpunt van onze bustrip. Christchurch is nog steeds aan het opkrabbelen na de hevige aardbeving in 2011, waar je constant aan herinnerd wordt door de restauratiewerkzaamheden die werkelijk op elke hoek plaatsvinden. Dit vond ik triest om te zien maar alsnog is het de moeite waard om hier een paar dagen te verblijven. De botanic gardens zijn prachtig, er zijn mooie hikes te doen en veel gezellige winkeltjes en een foodtruckpleintje. We hebben hier een superleuke laatste ‘girlsday’ met een groepje meiden die we via Stray ontmoetten.
Zoals gezegd hebben Nynke en ik het reizen met de hop-on/hop-off bus nu vaarwel gezegd en benutten we de laatste tien dagen om liftend nog een aantal plaatsen aan de oostkust te bezoeken die we niet willen missen. Kaikoura was een van de plekken die we nog heel graag wilden zien. Zodra we hier aankwamen hebben we ons verblijf verlengd want het is hier prachtig. Door de aardbeving afgelopen november, is de bodem in Kaikoura 1,20 m omhoog gekomen (op andere plaatsen langs de kust zelfs 4,50 m). Het plaatsje is nog steeds lastig bereikbaar waardoor er relatief weinig toeristen zijn. Wij vinden het niet zo erg om eindelijk weer eens met z’n tweeen op een 6-bed dorm te slapen, maar het is wel triest om te zien hoe lokale ondernemers onder de situatie lijden. Hopelijk trekt het toerisme hier snel weer aan.
Hoogtepunt hier, en misschien wel van mijn hele New Zealand trip so far, was het zwemmen met 20 a 30 Dusky Dolphins in the Pacific Ocean. Deze dieren leven in het wild dus moet je ze zien te entertainen om zo lang mogelijk van hun gezelschap onder water te kunnen genieten. Entertainen houdt in dat je dolfijntje speelt door te duiken, rondjes te zwemmen en geluiden te maken (ook vooral vermakelijk voor de toeschouwers op de boot dus). Blijkbaar deden we dit toch best goed want de dolfijnen bleven ruim een halfuur bij ons. Zo vriendelijk zijn ze bijna nooit volgens de instructrice, dus lucky us! Op een gegeven moment speelde ik echt met een dolfijn, hij bleef me maar volgen en maakte oogcontact, kippenvelmomentje!
De allerlaatste zonnige dagen brengen we door tussen de bistro's, franse lantaarnpalen en crêpes met Nutella. Akaroa, nu een gezellig schattig havenstadje, was van oorsprong een Franse nederzetting en ligt in het hart van een oude vulkaan. De natuur is hier ontzettend mooi dus mijn wandelschoenen moeten er weer flink wat uren aan geloven. Hiken is toch echt wel mijn nieuwe hobby. Heerlijk om mijn kuit- en beenspieren op hun donder te geven tijdens een flinke klim de berg op. De napret is vaak voor Nynke die als ik thuis kom hoopvol vraagt of ze weer met een naald tegen mijn blaren ten strijde mag trekken. Ideaal, zo'n handig en lief reismaatje :)
Nu nog 4 kruisjes op de muur tekenen en dan is het zaterdag tijd om afscheid te nemen van dit fantastische land en de oversteek te maken naar grote dikke buurman Australië. Dat we een heel erg warm welkom zullen krijgen is een ding wat zeker is. En voor de rest? No idea yet. Ready? Yes, we are!!!